88/8/16
2:8 ع
|
به صحـرا بنگرم صحـرا تو بینم به دریــا بنگرم دریــا تو بینم بهرجا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنا تو بینم |
|
ز دست دیده و دل ، هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یاد بسازم خنجری نیشش ز پولـاد زنــم بر دیــده تــا دل گـــردد آزاد |
|
مـکن کاری که بر پــا سنگت آیـد جهان با این فراخی تنگت آید چو فردا نامه خوانان نامه خوانند تو را از نامه خواندن ننگت آید |
|
مـــن آن آزرده ء بـی‌خــانـمـانــم من آن محنت نصیب ِسخت جانم من آن سرگشته خارم در بیابان کـه هــر بــادی وزد پیـشش دوانم |
|
یـکی بـرزیـگری نـالـان در ایـن دشت به چشم خون‌فشان آلـاله می‌کشت همی کشت و همی گفت ای دریغا که باید کِشتن و هِشتن در این دشت |
|
خـداونـدا به فــریاد دلــم رس کس بیکس تویی من مانده بیکس همه گویند طاهر کس نداره خـــدا یـــار مـنـه چـه حـاجــت کـس |
|
دلـی دیـرم خـریـدار محبت کـزو گـرم‌ست بـازار محبت لباسی بافتم بر قامت دل ز پــود مـحنت و تـار محبت |
|
وای آن روزی که قاضیمان خدا بی بـه مـیــزان و صــراطـم مــاجـرا بـی به نـوبـت می‌رونـد پــیـر و جـوانـان وای آن ساعت که نوبت زان ما بی |
|
دلـا غافل ز سبحانی چه حاصل مطیع نفس و شیطانی چه حاصل بـود قــدر تــو افــزون از مـلــائــک تـو قــدر خود نمی‌دانی چه حـاصل |
تو کم و...
